Mijn eerste kennismaking was met de meest wrede van allemaal, ergens begin december. Ik had al verschillende keren pluimpjes gevonden en verdacht mijn honden van wreedheden. Niet waar dus. De echte oorzaak was dit :
Deze sperwer zag ik vanuit het raam in de badkamer, toen ik net in de douche wilde springen. Snel het fototoestel halen dus (je wil niet weten hoe ik toen door het huis heb gelopen ;-).
Het is niet bepaald aangenaam om dit te zien. Temeer daar de duif gewoon levend geplukt wordt. Maar dit dier doodt omdat hij honger heeft. En aangezien het hier vol voederhuisjes staat zijn de duiven een heel gemakkelijke prooi hier in de tuin.
Toen hij echter door had dat hij bekeken werd, koos hij het hazepad :-)
Met zijn prooi stevig in zijn klauwen geklemd vliegt hij ermee over de omheining. Weg naar veiligere oorden.
Ik heb hem deze winter verschillende duiven weten vangen. Een keer hadden we het geluk hem te zien aankomen : plots vlogen alle vogels op. Eén duif was net te traag en werd door hem gegrepen.
Half december viel dan de eerste sneeuw. Een voorbode van wat een lange winter zou worden.
En op een zaterdag ochtend zag ik dit lekker hapje vanuit het keukenraam.
Het arme beest was waarschijnlijk uitgehongerd en kwam naar het voer dat ik voor de merels had gestrooid. Omdat zij meestal op de grond eten, had ik brood en stukgemaakte mezenbollen gemengd. Dit vond deze fazant blijkbaar een lekkernij !
Dagen aan een stuk kwam hij terug en at aan een ongelooflijk tempo zijn buik rond !
Was hij aangesterkt ? Hopelijk niet overreden of doodgeschoten, maar ik heb hem niet meer terug gezien.
Toen de sneeuw gesmolten was spotte ik weer een nieuwe hongerige maag.
Deze prachtige specht was veel moeilijker vast te leggen op foto daar hij erg schuw en op zijn hoede is.
Hij zat de nootjes, die van het voederhuisje gevallen waren, uit het gras te pikken.
Maar gelukkig gunde hij me net de tijd om hem behoorlijk te fotograferen ;-)
Gedurende het hele jaar krijgen we bijna dagelijks bezoek van deze iets grotere vogel. Niet bepaald mijn beste vriend !
De rede zal u waarschijnlijk niet vreemd zijn : hij eet mijn vissen op ! En ja, ook deze vogel moet eten. Probleem (voor mij) is dat hij terugkomt tot dat alle vissen op zijn. En dat is nu net iets te veel van het goede.
Hij mocht dus dit maal even bij de vijver blijven zitten om een foto te laten maken, maar toen werd hij toch maar even verjaagd.
Erg onder de indruk is hij niet. Volgens mij kent hij me al. Oh, daar is ze weer : de vrouw met de zwaaiende armpjes.
En dus moet ik hem iets dringender verzoeken weg te gaan, wat toch weer een mooi plaatje oplevert ;-)
Dit is voor mij zijn meest geliefde positie : wegvliegend ;-). We hebben dit weekend een net over het grootste gedeelte van de vijver gespannen. Maar desondanks heb ik hem vandaag al 4 keer gezien. Maar nu kan hij enkel nog de 'domme' vissen pakken. De rest zal zich wel onder het net gedeisd houden hoop ik.
En al hebben we nu de grootste gasten wel gehad, toch wil ik nog even mijn ongelooflijk koolmeesje voorstellen :
Een mooi, maar erg agressief vogeltje. In de winter waren er hier honderden. Dagelijks aten ze tientallen mezebollen en kilo's zaadjes.
Enkele weken geleden hadden we een huisje gekocht. Voor één van hen wel te verstaan. Rijkelijk laat, maar ach, we zouden wel zien.
Maar gelijk de eerste dag was het verhuurd ! En met een bewonderenswaardig enthousiasme werd het nest ingericht.
Je zou denken dat ze dat zoals elke normale vogel doen :
met de nodige takjes en twijgjes. Maar nee hoor : dit meesje is veel vindingrijker !
Deze tennisbal, die de honden ergens hadden laten rondslingeren, bleek een veel betere nestvulling te zijn.
Heel fanatiek werd deze bal gepikt en geplukt en ja hoor !
Als je goed kijkt zie je in zijn bekje een behoorlijke hoeveelheid pluche, dat ijverig naar het nest werd gebracht.
Alle foto's zijn gemaakt van achter mijn (proper gekuiste ;-) ramen.
wordt vervolgd ...
